Konstytucja, własna.
Posiada ją prawie każde z państw, a już na pewno wszystkie, które chcą być zaliczone do tych cywilizowanych. Jako ustawa zasadnicza regulować ma generalnie prawa ogółu obywateli. Stanowi zbiór nadrzędnych zasad. Ma być oparciem i źródłem wiary dla każdej jednostki: że jej prawa będą respektowane, że może stanowić o samej sobie, mimo obecności w szerokiej, ujednoliconej przestrzeni - społeczeństwie. Konstytucja oprócz kilku charakterystycznych cech, ma tą jedną bezsprzecznie namacalną - jest zapisana. Więc można ją czytać, a więc rewidować, dyskutować i do niej się odwoływać - szczególnie w ważnych chwilach.
A gdyby tak stworzyć własną konstytucję?
Nie tylko zbiór zasad funkcjonujących gdzieś w głowie, ale "ustawę zasadniczą" swojego życia? Od dawna wiadomo, że słowo zapisane uzyskuje inny status, ma nieporównywalnie większą wagę. Wypadałoby zacząć od preambuły: w amerykańskiej jest "We the People" w polskiej : "My, naród polski". W tej osobistej trzeba odpowiedzieć na pytanie: "Ja, czyli kto?" I od razu zaczynają się schody: Skąd pochodzę? Kim byłem_am? Kim jestem i dlaczego chcę napisać własną konstytucję.
Dalej zbiór praw, które są dla Ciebie ważne:
W co wierzysz?
Jakich zasad przestrzegasz?
Do czego dążysz?
Kim chcesz być?
Po co żyjesz?
Ta konstytucja nie musi być obszerna. Może na początek jedno zdanie? Byleby zacząć i dopisywać kolejne słowa w miarę lat i doświadczenia. Taką "ustawę zasadniczą" można kiedyś będzie przekazać dzieciom albo komukolwiek ważnemu.
Napisanie Własnej Konstytucji może być najtrudniejszym i zarazem najwartościowszym tekstem, stworzonym z naszych przekonań, serca, sumienia i rozumu. Może stać się mapą drogową życia.
Po co to robić?
A choćby po to, byś mogła albo mógł powiedzieć, jeżeli zajdzie taka potrzeba: "Tego nie mogę zrobić, to sprzeczne z Moją Konstytucją".
Bartosz Zamirowski
A tu wersja do słuchania i oglądania:
