W roku 1997 Nokia wypuszcza swój model o kryptonimie 6110 i otwiera puszkę Panadory - instalując w nim grę "Wąż".
Od tego czasu lawinowy rozwój różnego typu rozrywki w telefonach komórkowych sprawia, że ludzka cywilizacja nie ma szans się nudzić.
Kiedy mieliśmy czas na nudę? Dawniej, gdy życie było proste, a informacji szumiących w głowie niewiele? Właśnie nie bardzo.
W czasach prehistorycznych łowcy-zbieracze musieli bardzo trudzić się, by przetrwać - byli bardzo zarobieni.
Wieki antyczne dają komfort nudy niewielkiej części społeczeństwa - arystokracji. Seneka pisze o „ciężarze pustego czasu”, a Cyceron nudę nazywa problemem duszy bez zadania. Pojawia się łacińskie słowo taedium vitae – znużenie życiem.
W średniowieczu "acedia" - duchowa apatia zostaje uznana za jeden z głównych grzechów prowadzących do depresji.
Oświecenie rozszerza nudę na mieszczaństwo, a rewolucja przemysłowa wprowadza rytmiczną pracę, ale także… czas wolny po pracy.
Kierkegaard, Schopenhauer, Baudelaire – wszyscy piszą o nudzie jako cierpieniu nowoczesnego człowieka.
Dzięki nim robi się podniośle - rodzi się nuda egzystencjalna.
W wiekach XX i XXI żyjemy w imperatywach zapełniania życia brakiem nudy, czego skutkiem jest zanikanie umiejętności skupienia uwagi i głębokiego zaangażowania.
A przecież żyjemy w czasach, które umożliwiają zdrowe nudzenie się.
To co, choć trochę nudy codziennie? Wystarczy 10 minut konsekwentnego nic-nie-robienia.
Może dojdziesz do stanu kiedy pomyślisz o sobie tak:
"W zasadzie można mnie nazwać Nuddystą_tką i to pisząc przez duże "N". Szukam okazji do nudy każdego dnia, również w pracy. Wtedy zaczynam czuć rzeczywistość, uspokajam się i po prostu obserwuję.
Zaczynam być tu i teraz, jakby starzeję się wolniej, bo czas przestaje biec. Czasami nudzę się tylko chwilę i jak wracam do świata wyraźniej widzę i myślę. Robię wszystko by mój Nuddyzm się rozwijał".
W ten poniedziałek pozostawiam cię z życzeniami niezwykle nudnego tygodnia!
Bartosz Zamirowski
Nuddysta praktykujący
A tutaj wersja do oglądania i słuchania:
